در این جلسه ابتدا به زیمل اشاره شد که چگونه جامعه‌شناسی را با الهام از دیلتای در مساله «معنی» و عطف توجه به کنش متقابل متقابل، جامعه شناسی را از سیطره تفکر دورکیمی درآورد و با جدی کردن مفهوم کنش عملا راه را برای جامعه‌شناسی معرفت باز کرد و سپس وبر چگونه این راه را ادامه داد. نکته مهم این است که وبر چگونه توانست با بهره‌گیری از آرای نیچه، بین تبیین و فهم جمع کند به نحوی که حرف قطعی (تبیین علی) درباره گذشته بزند اما همچنان به خاطر وجود اراده، پیش‌بینی را ناممکن بشمارد.
